O niedźwiedziach polarnych – wywiad z Jonem Aarsem
Żebyśmy mogli rozwijać język w kreatywny sposób, pewien sympatyczny, norweski naukowiec opowiedział nam o swojej fascynującej pracy.
Wywiad przeprowadziła Sara Foit, na podstawie pytań, które wysłaliście nam wcześniej mailem. Z przyjemnością przedstawiamy całą rozmowę.
Sara: Når begynte lidenskapen din? Hvordan oppdaget du den?
Jon: Jeg hadde aldri noen spesiell lidenskap for isbjørn, men en mer generell interesse for naturen, og ikke minst for økologi. Det var tilfeldig at jeg begynte å arbeide med isbjørn.
Sara: Når så du isbjørn for første gang?
Jon: Våren 2003, det året jeg begynte å arbeide med isbjørn.
Sara: Har du hatt noen uvanlige eller farlige opplevelser med bjørner?
Jon: Jeg har blitt angrepet av isbjørn en gang, men den stoppet i tide etter å ha gått i et snublebluss, og så skremt vekk av varselskudd.
Sara: Finnes det noen isbjørner på den skandinaviske halvøya?
Jon: Nei, men det har hendt at de har kommet i land i år med mye sjøis langt sør, det er mange tiår siden sist gang.
Sara: Migrerer bjørner og kommer de tilbake til fødestedet sitt?
Jon: De har ofte lange vandringer til og fra gode fødeområder og hiområder. De kommer ofte tilbake til sitt fødestede.
Sara: Hvor gamle er ungene når de skiller seg fra moren og hvordan ser det ut?
Jon: De skilles fra moren når de er to år og noen måneder, på våren. Da parer moren seg igjen. Ungene er da nesten like store som moren.
Sara: Har isbjørner faste partnere eller finner de seg nye, hvert år?
Jon: De har ikke faste partnere, binnene (hunnene) parer seg hvert tredje år, eller oftere om de mister ungene.
Sara: Hva er den største faren for isbjørner?
Jon: Mangel på mat, de fleste dør på grunn av sult, særlig gamle og unge dyr.
Sara: Har mennesker stor påvirkning på bjørners liv, på Svalbard?
Jon: Nei, de har de neppe.
Sara: Vi har hørt at binner (hunnbjørner) får halsbånd med transmitter, slik kan dere undersøke migrasjoner. Hvordan undersøker dere migrasjoner av hannbjørner?
Jon: Vi vet ikke så mye om hanner (bamser) og deres vandringer på Svalbard, men utifra genetikk og gjenfangster ser det ut som vandringene ikke er veldig ulike den binnene har.
Sara: Hvor mange prosent av tiden er feltarbeidet og hvor mange arbeidet med resultater på datamaskinen?
Jon: Omtrent en måned i felt, og resten av året med andre ting (ikke minst kontorarbeid).
Sara: Er du jevnlig på Svalbard. Er det noe der som fortsatt gjør inntrykk på deg?
Jon: Jeg er på Svalbard hver vår, naturen der er storslagen, og det er mange opplevelser som gjør inntrykk.
Sara: Tusen takk for svarene.
Twój komentarz
Komentarze:
Bardzo ciekawy wywiad i dużo przydatnych słów :)
Moje ulubione, zupełnie nowe słowo to et snublebluss. Dzięki temu dowiedziałam się jak wyglądają noclegi na Svalbardzie.
Marta, co wlasciwie znaczy “et snublebluss”?
To jest system odstraszająco-ostrzegawczy przed niedźwiedziami. Coś jak drut wokół obozowiska. Kiedy niedźwiedź podejdzie zbyt blisko (a może bo w jednym z namiotów jest przecież jedzenie), wtedy daje sygnał. Niedźwiedź rezygnuje, albo padają strzały ostrzegawcze. Każdy ma broń. Myślę, że historia najczęściej w tym miejscu się kończy, bo niezwykle rzadko ktokolwiek strzela do niedźwiedzia.